[1]. قرآن کریم.
[2]. الاوسی، علی (1381). روش علامه طباطبایی در تفسیر المیزان. مترجم: سید حسین میر جلیلی، تهران، چاپ و نشر بین‌الملل.
[3]. بابایی، علی‌اکبر (1385). مکاتب تفسیری. بی‌جا، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه با همکاری سازمان سمت.
[4]. بحرانی، سید هاشم (1374). البرهان فی تفسیر القرآن. قم، مؤسسة البعثة.
[5]. بی‌آزار شیرازی، عبد الکریم (1376). قرآن ناطق. تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی.
[6]. جوادی آملی، عبدالله (1388). تسنیم. قم، إسراء.
[7]. ---------- (1388). شمس الوحی تبریزی. چاپ 5، قم، اسراء.
[8]. ---------- (1389). قرآن حکیم از منظر امامرضا (ع). قم، اسراء.
[9]. حجتی، سید محمد باقر (1386). اسباب النزول. تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی.
[10]. رجبی، محمود (1383). روش تفسیر قرآن. قم، پژوهشکدۀ حوزه و دانشگاه.
[11]. رضائی اصفهانی، محمدعلی (1382). درسنامۀ روشها و گرایش‌های تفسیری قرآن. قم، مرکز قم جهانی علوم اسلامی.
[12]. روشن‌ضمیر، محمدابراهیم؛ عبادی، مهدی (1389). «جایگاه سنت در تفسیر المیزان». آموزه‌های قرآنی، شمارۀ 12، صص99-116.
[13]. سلیمی زارع، مصطفی؛ قاضی زاده، کاظم (1390). «جایگاه و کاربرد سنت در تفسیر المیزان». تحقیقات علوم قرآن و حدیث، شمارۀ 15، صص141-168.
[14]. سیوطی، جلال‌الدین (بی‌تا). تدریب الراوی فی شرح تقریب النواوی. بی‌جا، دار طیبة.
[15]. ---------- (1404). الدر المنثور فی تفسیر المأثور. قم، کتابخانۀ آیة الله مرعشی نجفی.
[16]. صدوق، محمد بن علی (1417). الامالی. چاپ اول، قسم الدراسات الاسلامیة.
[17]. ---------- (1395). کمال الدین و تمام النعمة. تهران، اسلامیه.
[18]. طباطبایی، سیدمحمدکاظم (1393). منطق فهم حدیث. قم، مؤسسۀ آموزشی و پژوهشی امام‌خمینی(ره).
[19]. طباطبایی، محمدحسین(1390). المیزان فی تفسیر القرآن. بیروت، مؤسسۀ الأعلمی للمطبوعات.
[20]. ---------- (1353). قرآن در اسلام. تهران، دار الکتب الاسلامیه.
[21]. طبرسی، فضل بن حسن (1372). مجمع البیان فی تفسیر القرآن. تهران، ناصر خسرو.
[22]. طبری، محمد بن جریر (1412). جامع البیان فی تفسیر القرآن. بیروت، دارالمعرفة.
[23]. عاملی، حسین (بی‌تا). وصول الأخیار إلی اصول الأخبار. بی‌جا، مجمع الذخائر الإسلامیة.
[24]. عروسی حویزی، عبد علی (1415). تفسیر نور الثقلین. قم، اسماعیلیان.
[25]. علوی مهر، حسین (1384). آشنایی با تاریخ تفسیر و مفسران. قم، مرکزجهانی علوم اسلامی.
[26]. عیاشی، محمد بن مسعود (1380). تفسیر العیّاشی. تهران، المطبعة العلمیة.
[27]. غازی، عنایه (1411). اسباب النزول القرآنی. بیروت، دارالجیل.
[28]. قمی، علی بن ابراهیم (1404). تفسیر القمی. قم، دار الکتاب.
[29]. کلینی، محمد بن یعقوب (1407). الکافی. تهران، دار الکتب الاسلامی.
[30]. کمانی، مهدی (1391). «آسیب‌شناسی روایات اسباب نزول». نشریۀ علوم قرآن و حدیث «حسنا»، شمارۀ 12.
[31]. کشی، محمد بن عمر (1409). رجال الکشی. مشهد، مؤسسۀ نشر دانشگاه مشهد.
[32]. مجلسی، محمد باقر (1403). بحار الأنوار. بیروت، دار احیاء التراث العربی.
[33]. محمدجعفری، رسول؛ محققی، حسین (1398). «بررسی مصادر روایی تفسیر المیزان و انعکاس با واسطه روایات از مصادر اولیه». مجلۀ تحقیقات علوم قرآن و حدیث، شمارۀ42، صص64-86.
[34]. معارف، مجید (1384). «حدیث، جایگاه و کارکرد آن در تفسیر المیزان». پژوهش دینی، شمارۀ 11، صص47-66.
[35]. معرفت، محمد هادی (1418). التفسیر و المفسرون فی ثوبه القشیب. مشهد: الجامعة الرضویه للعلوم الاسلامیه.
[36]. مسعودی، علی بن حسین (1409). مروج الذهب ومعادن الجوهر. قم، دارالهجرة.
[37]. مهریزی، مهدی (1389). «روایات تفسیری شیعه، گونه‌شناسی و حجیت». علوم حدیث. شمارۀ 55، صص 3-36.
[38]. نفیسی، شادی (1384). علامه طباطبایی و حدیث (روش‌شناسی نقد و فهم حدیث از دیدگاه علامه طباطبایی در المیزان). تهران، انتشارات علمی و فرهنگی.
)