[1]. آلوسی، سید محمود (1415). روحالمعانی فی تفسیرالقرآنالعظیم. بیروت، دارالکتبالعلمیه.
[2]. ابن‌درید، محمدبنحسن (1344). جمهرهاللغه. بیروت، دارالعلم.
[3]. ابن‌فارس، احمد (1404). معجم مقاییساللغه. قم، مکتب الاعلامالاسلامی.
[4]. ابن‌منظور، محمد‌بنمکرم(1414). لسانالعرب. بیروت، دار صادر.
[5]. احمدرضا (1959). معجم متن اللغه موسوعهلغویه حدیثه. بیروت، دار مکتبه‌الحیاه.
[6]. ازهری، محمد‌بناحمد(1421). تهذیب اللغه. بیروت، دار احیاءالتراثالعربی.
[7]. ایچیسون، جین (1371). مبانی زبان‌‌شناسی. مترجم: محمد فائض، تهران، مؤسسۀ انتشارات نگاه.
[8]. باقری، مهری (1378). مقدمات زبان شناسی. تهران، نشر قطره.
[9]. بی‌یرویش، مانفرد (1374). زبان شناسی جدید. مترجم: محمدرضا باطنی، تهران، آگاه.
[10]. پاکتچی، احمد (1392). جزوۀ گنج واژۀ قرآن‌کریم؛ ساختار معنایی براساس یک رابطۀ شبکه‌ای. تهران، مرکز تحقیقات دانشگاه امام صادق(ع).
[11]. پالمر، فرانک (1374). نگاهی تازه به معناشناسی. مترجم: کورش صفوی، تهران، کتاب ماد.
[12]. جواد، علی (1971). المفصل فی تاریخالعرب قبلالاسلام، بیروت، دارالعلم للملایین.
[13]. جوهری، اسماعیل‌بنحماد (1376). الصحاح. بیروت، دارالعلم.
[14]. حقی بروسوی، اسماعیل (بی‌تا). تفسیر روحالبیان، بیروت، دارالفکر.
[15]. درویش، محیی‌الدین (1415). اعراب القرآن و بیانه، سوریه، دارالإرشاد.
[16]. راغب اصفهانی، حسین‌بنمحمد (1412). مفردات ألفاظ القرآن. بیروت، دارالقلم.
[17]. رشید رضا، محمد (1420). تفسیر المنار. بیروت، دارالکتبالعلمیه.
[18]. زبیدی، محمد مرتضی (1414). تاجالعروس من جواهرالقاموس. بیروت، دارالفکر.
[19]. زرکشی، بدرالدین (1410). البرهان فی علومالقرآن. تحقیق: یوسف عبدالرحمان مرعشی، شیخ جمالالدین الذهبی، الشیخ ابراهیم عبدالله الکردی، بیروت، دارالمعرفه.
[20]. زمخشری، محمود (1407). الکشاف عن حقائق غوامضالتنزیل، بیروت، دارالکتابالعربی.
[21]. ستوده‌نیا، محمد رضا (1383)، «اسرار عربی بودن قرآن». گلستان قرآن، شماره 198، زمستان، صص 47ـ50.
[22]. صافی، محمود‌بنعبد‌الرحیم (1418). الجدول فی اعراب‌القرآن. بیروت، دار‌الرشید مؤسسۀ الإیمان.
[23]. صفوی، کورش (1392). «کدام معنا ؟»، علم زبان، شمارۀ 1، زمستان، صص 11ـ40.
[24]. ــــــــــــــ (1384). فرهنگ توصیفی معناشناسی. تهران، فرهنگ معاصر.
[25]. ـــــــــــــــ (1383). درآمدی بر معناشناسی. تهران، سورۀ مهر.
[26]. طباطبایی، سیدمحمد‌حسین (1417). المیزان فی تفسیرالقرآن. قم، جامعۀ مدرسین حوزۀ علمیۀ قم.
[27]. طبرسی، فضلبن‌حسن (1372). مجمع البیان فی تفسیرالقرآن. تهران، انتشارات ناصرخسرو.
[28]. طبری، محمد‌بن‌جریر (1412). جامع‌البیان فی تفسیرالقرآن. بیروت، دارالمعرفه.
[29]. عدالت نژاد، سعید (1382). روش سمانتیکی در مطالعات اسلامی. تهران، تحقیقات و توسعۀ علوم انسانی.
[30]. عسکری، حسنبنعبدالله (1400). الفروق فی اللغه. بیروت، دار الافاقالجدیده.
[31]. فخرالدین رازی، محمد‌بن‌عمر (1420). مفاتیح‌الغیب. بیروت، دار‌احیاء التراث‌العربی.
[32]. فراهیدی، خلیل‌بناحمد (1409). کتاب العین. قم، نشر هجرت.
[33]. فیروز آبادی، محمدبنیعقوب (1415). القاموسالمحیط، بیروت، دارالکتبالعلمیه.
[34]. مختار عمر، احمد (1386). معناشناسی. مترجم: حسین سیدی، مشهد، دانشگاه فردوسی.
[35]. مصطفوی، حسن (1430). التحقیق فی کلمات‌القرآن الکریم. بیروت، دارالکتبالعلمیه.
[36]. مهدوی‌کنی، صدیقه (1381). «زبان شناسی قرآن». گلستان قرآن، شماره130، آبان، صص20ـ22.
[37]. نقره، عباسعلی (1384)، «نگاهی به موضوع عربیت قرآن»، مصباح، شماره 58، تابستان، صص 75ـ92.
)