TY - JOUR ID - 72521 TI - مؤلفه‌های معنایی واژۀ «عربی» در قرآن‌کریم (از طریق واکاوی معنایی و نحوۀ‌ چینش همنشین‌های آن در آیات) JO - پژوهش های قرآن و حدیث JA - JQST LA - fa SN - 2008_9430 AU - قیصری, حبیبه AU - فائز, قاسم AU - فقهی زاده, عبدالهادی AD - دانش موختۀ دکتری علوم قرآن و حدیث دانشگاه تهران AD - استاد گروه علوم قرآن و حدیث دانشگاه تهران Y1 - 2019 PY - 2019 VL - 51 IS - 2 SP - 259 EP - 278 KW - تفسیر KW - روابط همنشینی KW - قرآن KW - معناشناسی KW - واژۀ «عربی» DO - 10.22059/jqst.2019.277512.669247 N2 - از جمله اوصاف قرآن ‌کریم، وصف آن به عربی بودن است، تعبیری که یازده مرتبه در قرآن به­کار رفته ‌است. این موارد استعمال، بیانگر تأکید خداوند بر این صفت است که قابل تأمل و تحقیق است. این پژوهش با استفاده از معناشناسی ساخت‌گرا و روابط همنشینی میان واژگان، قیود معنایی واژۀ «عربی» را از آغاز تا انعقاد کلام و تأثیر بر مخاطب، ارائه می‌کند. بنابراین، مهم‌ترین قیود واژۀ «عربی» در قرآن عبارتند از: قیدهای «اتصال و انسجام»، «به لفظ درآوردن»، «صیرورت» و «القاء علم در باطن دیگری» در مرتبۀ فرستنده، قیدهای «توسعه و جدایش»، «تنوع و گوناگونی»، «صداقت و راستی در بیان»، «خوانش‌پذیری»، «استحکام درونی»، «بیان‌پذیری»، «نشانه‌داری» و «روشن بودن» در مرتبۀ پیام و قیدهای «ایجاد قوۀ‌ تشخیص»، «متمایز شدن»، «خود نگه‌داری»، «ایجاد انگیزه»، «یادآوری»، «هدایت‌پذیری» و «اشراف و تسلط» در مرتبۀ گیرندۀ این پیام قرار گرفته‌اند و عربیّت، مفهومی است که در همۀ این مراتب جریان دارد. UR - https://jqst.ut.ac.ir/article_72521.html L1 - https://jqst.ut.ac.ir/article_72521_b29cf6d6b5f5c9260c7417ac078a0d82.pdf ER -