واژه «عَدْن» در قرآن واژه‌ای دخیل است. اعراب جاهلی پیش از نزول قرآن با کاربرد این واژه به معنای سرزمینی که بهشت اولیهٔ حضرت آدم در آن قرار داشته و در کتب عهد عتیق و تلمود و به تبع آن تعالیم یهودی و مسیحی به‌کاررفته است، آشنا بوده‌اند. این واژه در قرآن تطوّر معنایی پیدا کرده و برای بهشت اخروی به‌کاررفته است. احتمال استعمال فعلی و مصدری این واژه پیش از نزول قرآن مورد تردید است. تعبیر «جنّات عَدْن» در قرآن تمایز مشخصی با سایر تعابیر ندارد و نظیر سایر تعابیر در مقام توصیف یک واقعیت، یعنی بهشت اخروی است.
نکونام, جعفر, & معظمی گودرزی, محمد. (1392). معناشناسی تاریخی و توصیفی «عَدْن» در قرآن کریم. پژوهش های قرآن و حدیث, 46(2), 163-184. doi: 10.22059/jqst.2014.50101
MLA
جعفر نکونام; محمد معظمی گودرزی. "معناشناسی تاریخی و توصیفی «عَدْن» در قرآن کریم", پژوهش های قرآن و حدیث, 46, 2, 1392, 163-184. doi: 10.22059/jqst.2014.50101
HARVARD
نکونام, جعفر, معظمی گودرزی, محمد. (1392). 'معناشناسی تاریخی و توصیفی «عَدْن» در قرآن کریم', پژوهش های قرآن و حدیث, 46(2), pp. 163-184. doi: 10.22059/jqst.2014.50101
VANCOUVER
نکونام, جعفر, معظمی گودرزی, محمد. معناشناسی تاریخی و توصیفی «عَدْن» در قرآن کریم. پژوهش های قرآن و حدیث, 1392; 46(2): 163-184. doi: 10.22059/jqst.2014.50101
)