شیخ صدوق از فقها و محدثان طراز اول امامیه در قرن چهارم هجری قمری است. نظر به صبغهٔ روایی اغلب آثارش، بیشتر در زمره محدثان به شمار آمده و وجههٔ تفسیری او کمتر مورد توجه قرار گرفته است. کتاب تفسیر قرآن صدوق به ما نرسیده لکن در میان آثار به‌جامانده از وی میتوان به برخی از دیدگاههای تفسیری‌اش دست یافت. این نوشتار در صدد است تا مبانی و روش تفسیری وی را از میان آثار مذکور استخراج کند. قدسی بودن و وحیانی بودن، نص و قرائت واحد، قابل فهم بودن و جواز تفسیر قرآن و نیز ساختار چند معنایی و پیوستگی آیات آن، از مهم‌ترین مبانی تفسیری شیخ صدوق است. تفسیر قرآن به قرآن و تفسیر قرآن به سنّت، ناظر به روش ابن‌بابویه در تفسیر قرآن به مأثور است. از سوی دیگر تفسیر ادبی، تأویل آیات متشابه، بیان بطون آیات، بیان وجه جمع بین روایات تفسیری، نقد روایات تفسیری و نقد آراء تفسیری دیگران، ناظر به روش تفسیر اجتهادی اوست. بررسی شیوهٔ تفسیر موضوعی در ارائه مباحث تفسیری، تحلیل ارتباط روش تفسیری قرآن به قرآن با روایت «ضرب قرآن» در آثار شیخ صدوق، بررسی شیوهٔ وی در تبیین مفردات قرآن و اشاره به گرایش روایی و کلامی وی در تفسیر قرآن کریم از دیگر مباحث این نوشتار است.
کریمی, محمود, & دیمه کار گراب, محسن. (1392). مبانی و روش شیخ صدوق در تفسیر قرآن کریم. پژوهش های قرآن و حدیث, 46(2), 113-144. doi: 10.22059/jqst.2014.50099
MLA
محمود کریمی; محسن دیمه کار گراب. "مبانی و روش شیخ صدوق در تفسیر قرآن کریم", پژوهش های قرآن و حدیث, 46, 2, 1392, 113-144. doi: 10.22059/jqst.2014.50099
HARVARD
کریمی, محمود, دیمه کار گراب, محسن. (1392). 'مبانی و روش شیخ صدوق در تفسیر قرآن کریم', پژوهش های قرآن و حدیث, 46(2), pp. 113-144. doi: 10.22059/jqst.2014.50099
VANCOUVER
کریمی, محمود, دیمه کار گراب, محسن. مبانی و روش شیخ صدوق در تفسیر قرآن کریم. پژوهش های قرآن و حدیث, 1392; 46(2): 113-144. doi: 10.22059/jqst.2014.50099
)