قرآن پژوهان درباره معناشناسی امامت حضرت ابراهیم در آیه 124 سوره بقره اختلاف نظر دارند. در این میان علامه طباطبائی نظریه بدیعی را ارایه کرده، امامت را به «هدایت به امر» معنا می‌کند چون در برخی از آیات (مانند السجده، 24؛ الانبیا، 72) هدایت به امر وصف امام قرار گرفته چنان‌که گویی در صدد بیان معنای آن است. هدایت به امر از نظر علامه همان هدایت باطنى تکوینی است که در آیات دیگر قرآن از آن یاد شده است (مانند آیه 81 سوره یس). اساس این نظریه بر ادعای اشتراک معنایی در کلمه «امر» در دو دسته از آیات قرآن است. لیکن دلیلی این اشتراک را تایید نمی‌کند بلکه می‌توان بر نفی آن ادله‌ای را اقامه کرد.
نجارزادگان, فتح الله. (1390). بررسی دیدگاه علامه طباطبایی در باب امامت به معنای «هدایت به امر». پژوهش های قرآن و حدیث, 44(1), 107-125. doi: 10.22059/jqst.2012.24955
MLA
فتح الله نجارزادگان. "بررسی دیدگاه علامه طباطبایی در باب امامت به معنای «هدایت به امر»", پژوهش های قرآن و حدیث, 44, 1, 1390, 107-125. doi: 10.22059/jqst.2012.24955
HARVARD
نجارزادگان, فتح الله. (1390). 'بررسی دیدگاه علامه طباطبایی در باب امامت به معنای «هدایت به امر»', پژوهش های قرآن و حدیث, 44(1), pp. 107-125. doi: 10.22059/jqst.2012.24955
VANCOUVER
نجارزادگان, فتح الله. بررسی دیدگاه علامه طباطبایی در باب امامت به معنای «هدایت به امر». پژوهش های قرآن و حدیث, 1390; 44(1): 107-125. doi: 10.22059/jqst.2012.24955
)