تحلیل گفتمان سورۀ یوسف (ع) با تأکید بر واژۀ تأویل بر اساس الگوی نورمن فرکلاف‏

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 استاد، گروه علوم قرآن و حدیث، دانشکده الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.

2 دانشیار، گروه علوم قرآن و حدیث، دانشکدۀ علوم انسانی، دانشگاه اراک، اراک، ایران.

10.22059/jqst.2024.377987.670355

چکیده

تحلیل مفاهیم قرآنی راهی به درک صحیح آیات قرآن است، در پژوهش حاضر با توجه به بسامد تکرار واژه تأویل در سورۀ یوسف، با روش توصیفی-تحلیلی، به بررسی این واژه بر پایۀ رویکرد تحلیل گفتمان انتقادی فرکلاف پرداخته شده تا با توجه به ساختارهای اجتماعی، فرهنگی و ارزشی، با خوانشی روشمند به دریافت تازه‌ای از مفهوم تأویل در سورۀ یوسف دست یابیم. نتیجه پژوهش حاکی از آن است که دالّ مرکزی گفتمان تأویل در سورۀ یوسف، تعلیم علم تأویل احادیث (وقایع و حوادث) است که خود زمینه‌ساز گفتمان ولایت الهی است. علم تأویل حضرت یوسف (ع) هم از حیث گستره و شمول وقایع و هم از حیث مرجع الهی آن، عامل توفّق و برتری ایشان بر سایر معبران و تغییر دهنده نظام ارزشی موجود است؛ چنان که این امر سبب بر هم زدن مناسبات قدرت در جامعۀ هدف شد؛ تا آنجا که یوسف (ع) توانست پس از تأویل رؤیای پادشاه مصر، به کنش‌ها جهت داده و گروه مقابل را برای اجرای طرح استراتژیک چهارده ساله با خود همراه کند. این اقدامات در سطح بالاتر زمینه لازم را برای ترسیم نظام دوگانه‌ اصلی فراهم کرد. با دو گانه‌سازی من (صاحب علم الهی تأویل احادیث) و آنها که به الله ایمان ندارند و به آخرت کافرند، دو نوع نگاه به هستی مطرح می‌شود. نگاهی که عالم را متعلق به ربّی می‌داند که مرجع اصلی همه کنش‌هاست، در مقابلِ نگاهی که به این امور بی‌اعتقاد است. این تفکیک پارادایمی زمینه را برای باز تولید یک نظام ارزشی تازه فراهم می‌کند.

کلیدواژه‌ها

موضوعات


قرآن کریم.
آقا گل‌زاده، فردوس(1385). تحلیل گفتمان انتقادی. تهران. علمی فرهنگی.
ابن اثیر، مبارک بن محمد (1376). النهایة فی غریب الحدیث و الأثر. تحقیق: محمود محمد طناحی و طاهر احمد زاوی. قم؛ مؤسسه مطبوعاتی اسماعیلیان.
ابن بابویه، محمد بن علی(1385ق). علل الشرایع، قم: کتاب فروشی داوری.
ابن فارس، احمد(1371ق). الصـاحبی، تحقیق: سید احمد صنقر، قاهره، عیسى البابی الحلبی و شرکاه.
ازهری، محمد بن احمد(1421ق). تهذیب اللغه. بیروت. دار احیاء التراث العربی.
پالمر، فرانک(1391). نگاهی تازه به معنی شناسی، مترجم کورش صفوی، تهران؛نشر مرکز.
جوادی آملی، عبدالله(1395). تسنیم، قم. مرکز نشر اسراء.
جوادی آملی، عبدالله(1388). تسنیم، قم. مرکز نشر اسراء.
دائرة المعارف قرآن کریم(1382).مرکز فرهنگ و معارف قرآن. قم. بوستان کتاب.
راغب اصفهانی، حسین بن محمد(1412). مفردات الفاظ القرآن. بیروت. دار القلم.
صفوی، کورش(1390). در آمدی بر معنی شناسی. تهران.سوره مهر.
صفوی، کورش(1391) آشنایی با معناشناسی. تهران. پژواک کیوان.
طباطبایی، محمد حسین(1390ق). المیزان فی تفسیر القرآن؛ بیروت؛مؤسسه الاعلمی للمطبوعات.
طوسی، محمد بن حسن(بی‌تا). التبیان فی تفسیر القرآن. تصحیح احمد حبیب عاملی بیروت.دار احیاء التراث العربی.
طریحی، فخر الدین بن محمد(1375). مجمع البحرین. تصحیح اجمد حسینی اشکوری. تهران. مرتضوی.
فخر رازی، محمد بن عمر(1420ق).  التفسیر الکبیر (مفاتیح الغیب). بیروت. دار احیاء التراث العربی.
فراهیدی، خلیل بن احمد(1409ق). کتاب العین. قم. هجرت.
فرکلاف، نورمن(1379). تحلیل انتقادی گفتمان.گروه مترجمان. تهران. مرکز مطالعات رسانه.
کوبلی، پاول(1387). نظریههای ارتباط. مترجم: احسان شاه قاسمی؛ تهران.پژوهشکده علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
مصطفوی، حسن(1430). التحقیق فی کلمات القرآن الکریم. بیروت.دار الکتب العلمیه.
یارمحمدی، لطف‌الله(1383). گفتمان‌شناسی رایج و انتقادی. تهران. هرمس.
یورگنسن، ماریان؛ فیلیپس، لوییز(1389). نظریه و روش در تحلیل گفتمان. مترجم هادی جلیلی. تهران. نشر نی.
Baker, Paul and Ellece, Sibonile,(2011). Key Terms in Discourse Analysis. London. Continuum.
Fairclough, Norman (2001). Language and Power. London.Longman.
Schiffrin, Deborah; Tannen, Deborah; Hamilton, Heidi E(2005).The Handbook of Discourse Analysis. Blackwell Publishers Ltd.
Saeed, John (2013). Semantics, Wiley-Blackwell Publishers.
Wodak, Ruth(2011). Critical Discourse Analysis In Key Hyland and Brian Paltridge (ed). London. Continuum.