Structural Reading of the Word “Arabī” in Surah al-Nahl (regarding semantic comprehensiveness of surah and using paradigmatic relation)

Document Type : Research Paper

Authors

1 PhD student in Qur’anic and Hadith Sciences, University of Tehran

2 Associate Professor, Department of Qur’anic and Hadith Sciences, University of Tehran

Abstract

The Holy Qur’an mentions itself and two matters belonging to it eleven times, namely: “hukm (ruling)” and “lisān (language)” with the description of “Arabī (Arabic)”. God’s emphasis on this feature is something worth pondering and researching. Commentators have mostly considered this word “a name attributed to the Arab race” and referred to the meaning of “Arabic language”. However, this interpretation does not correspond to the meanings of its paradigmatic words, the linguistic context and the content of the surahs in which this word is used. Based on the structural semantics and the approach of semantic comprehensiveness of a surah, this research semantically examines the word “arabī” in the verse Nahl: 103[1]. As a result, it is proved that in Surah al-Nahl, “Arabic of the language of the Qur’an” is described with “comprehensiveness of God’s command”, “conformity of the Qur’an with it”, “activation of human cognitive tools (i.e.: thinking, reasoning, listening, mentioning) and “enlightenment according to the end of man”. “Lisān Arabī” has the ability that by presenting the command of God man can turn his attention to matters that along with the activation of cognitive tools and the flourishing of each of them, will enable man to reach the final desired by God, and God’s command will manifest in man’s action and behavior.
 
 

Keywords

References

  1. منابع

    1. ابن‌درید، محمد بن حسن جمهرۀ اللغه، بیروت، دار العلم، 1344.
    2. ابن عاشور، محمد طاهر بن‌ محمد، التحریر و التنویر، تونس، الدار التونسیة للنشر. 1984.
    3. ابن‌فارس، احمد‌بن فارس، معجم مقاییس اللغه، قم، بی‌نا، 1404.
    4. ابن‌منظور، محمد‌بن مکرم، لسان العرب، بیروت، بی‌نا، 1414.
    5. احمد رضا، معجم متن اللغة موسوعة لغویة حدیثة، بیروت، دار مکتبة الحیاة، 1378.
    6. ازهری، محمد‌بن احمد، تهذیب اللغة، بیروت، بی‌نا، 1421.
    7. ایازی، سید محمد علی، چهرۀ پیوستۀ قرآن، تهران، نشر هستی نما، 1380.
    8. ایچیسون، جین، مبانی زبان شناسی، ترجمه: محمد فائض، تهران، مؤسسۀ انتشارات نگاه، 1371.
    9. بازرگان، عبدالعلی، نظم قرآن، بی‌جا، پژمان، 1372.
    10. باقری، مهری، مقدمات زبان شناسی، تهران، نشر قطره، 1378.
    11. بی‌یرویش، مانفرد، زبان شناسی جدید، ترجمه محمد رضا باطنی، تهران، آگاه، 1374.
    12. تاجیک، محمد رضا، گفتمان و تحلیل گفتمانی، تهران، انتشارات فرهنگ گفتمان، 1379.
    13. پالمر، فرانک، نگاهی تازه به معناشناسی، ترجمه: کورش صفوی، تهران، کتاب ماد، 1378.
    14. جواد، علی، المفصل فی تاریخ العرب قبل الاسلام، بیروت، دارالعلم للملایین، 1971.
    15. حجازی، محمد محمود، الوحدة الموضوعیه فی القرآن الکریم، قاهره، دارالکتب الحدیثه، 1390.
    16. حقی بروسوی، اسماعیل، تفسیر روح البیان، بیروت، دارالفکر، بی‌تا.
    17. حوی، سعید، الاساس فی التفسیر، قاهره، دارالسلام، 1919.
    18. خامه‌گر، محمد، ساختار هندسی سوره‌های قرآن، بی‌جا، شرکت چاپ و نشر بین‌الملل، 1382.
    19. خوش­منش، ابوالفضل، «فطری بودن زبان قرآن»، پژوهشنامۀ تفسیر و زبان قرآن، تهران، سال دوم، شمارۀ 3، پاییز و زمستان، صص85- 100. 1392.
    20. درّاز، محمد عبد‌الله، النباء العظیم، کویت، دارالقلم، 1390.
    21. درویش، محیی‌الدین‏، اعراب القرآن و بیانه،‏ سوریه، دارالارشاد، 1415.
    22. راغب اصفهانی، حسین‌بن محمد، مفردات ألفاظ القرآن، بیروت، بی‌نا، 1412.
    23. زبیدی، محمد مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، بیروت، دارالفکر، 1414.
    24. زرکشی، بدرالدین، البرهان فی علوم القرآن، بیروت، دار المعرفة، 1410.
    25. زمخشری، محمود، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، بیروت، دار‌الکتاب العربی، 1407.
    26. ستوده‌نیا، محمد رضا، «اسرار عربی بودن قرآن». گلستان قرآن، شمارۀ 198، زمستان، صص47-50، 1383.
    27. سوسور، فردیناند، دورۀ زبانشناسی عمومی، ترجمه: کوروش صفوی، تهران، هرمس، 1378.
    28. شحاته، عبد الله محمود، اهداف کل سورۀ و مقاصدها، مصر، الهیئة المصریه العامه للکتب، 1990.
    29. صافی، محمود‌بن عبد ‌الرحیم، الجدول فی اعراب‌القرآن، بیروت، دار‌الرشید مؤسسۀ الإیمان، 1418.
    30. صالح، صبحی، مباحث فی علوم‌القرآن، قم، انتشارات رضی، بی‌تا.
    31. صانعی‌پور، محمد حسن، مبانی تحلیل کارگفتی در قرآن کریم، تهران، دانشگاه امام صادق، 1390.
    32. صفوی، کورش، درآمدی بر معناشناسی، تهران، سوره مهر، 1383.
    33. ----------، فرهنگ توصیفی معناشناسی، تهران، فرهنگ معاصر، 1384.
    34. ----------، «کدام معنا ؟»، علم زبان، سال اول، شمارۀ اول، 1392.
    35. ----------، معناشناسی کاربردی، تهران، همشهری، 1394.
    36. طباطبایی، سید محمد‌حسین، ‏المیزان فی تفسیر‌القرآن‏، قم، جامعۀ مدرسین حوزۀ علمیۀ قم، 1417.
    37. طبرسی، فضل بن‌حسن، ‏مجمع‌البیان فی تفسیر‌القرآن،‏ تهران، انتشارات ناصرخسرو، 1372.
    38. طبری، ابو‌جعفر محمد‌بن‌جریر، جامع‌البیان فی تفسیر‌القرآن، بیروت، دار‌المعرفه، 1412.
    39. غزالی، احمد، نحو تفسیر موضوعی لسور‌القرآن الکریم، قاهره، دار‌الشروق، 1413.
    40. فخرالدین رازی، ابوعبدالله محمد‌بن‌عمر، مفاتیح‌الغیب، بیروت، دار‌احیاء التراث‌العربی، 1420.
    41. فراهیدی، خلیل‌بن احمد، کتاب العین، قم، بی‌نا، 1409.
    42. فقهی­زاده، عبدالهادی، پژوهشی در نظم قرآن، تهران، نشر سخن، 1393.
    43. فیروز آبادی، محمد بن یعقوب، القاموس المحیط، بیروت، بی‌نا، 1415.
    44. قطان، مناع، مباحث فی علوم‌القرآن، بیروت، مؤسسۀ الرساله، 1403.
    45. مختار عمر، احمد، معناشناسی، ترجمه: حسین سیدی، مشهد، دانشگاه فردوسی، 1386.
    46. مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات‌القرآن الکریم، بیروت، بی‌نا، 1430.
    47. معرفت، محمد‌هادی، التمهید فی علوم‌القرآن، قم، انتشارات جامعۀ مدرسین، 1415.
    48. مهدوی­راد، محمدعلی، آفاق تفسیر، تهران، هستی­نما، 1382.
    49. مهدوی‌کنی، صدیقه، «زبان­شناسی قرآن». گلستان قرآن، شمارۀ 130، آبان، صص20-22، 1381.
    50. نقره، عباس­علی، «نگاهی به موضوع عربیت قرآن»، مصباح، شمارۀ 58، تابستان، صص75-92، 1384.
Quranic Sciences and Tradition
Volume 55, Issue 1
August 2022
Pages 162-143

Files

Share

How to cite

Statistics