[1]. کلام‌الله مجید، ترجمۀ فولادوند.
[2]. ابن بابویه، محمد بن على (1376). الأمالی. چاپ ششم، تهران، کتاب‌چی.
[3]. ــــــــــ (1378). عیون أخبار الرضا علیه السلام. مصحح: مهدی لاجوردی، چاپ، تهران، نشر جهان.
[4]. ــــــــــ (1398). التوحید. قم، جامعه مدرسین.
[5]. ابن شهرآشوب، محمد بن علی (1369). متشابه القرآن و مختلفه. قم، دار بیدار للنشر.
[6]. ابن فارس، احمد بن فارس (1404). معجم مقاییس اللغه. قم، مکتب الاعلام الاسلامی.
[7]. اسعدی، محمد؛ طیب حسینی، سید محمود (1390). پژوهشی در محکم و متشابه. قم، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.
[8]. آقاگل‌زاده، فردوس (1392). فرهنگ توصیفی تحلیل گفتمان و کاربردشناسی. تهران، انتشارات علمی.
[9]. برقی، احمد بن محمد بن خالد (1371). المحاسن. چاپ دوم، قم، دار الکتب الإسلامیة.
[10]. بهبودی، محمد باقر (1380). معارف قرآنی. تهران، نشر سرا.
[11]. پاکتچی، احمد (1387). «مطالعه معنا در سنت اسلامی». نامه پژوهش فرهنگی، شماره 13، صص121-155.
[12]. حیدری‌فر، مجید (1395). «معناشناسی محکم و متشابه در آیه هفتم سوره آلعمران». مطالعات تفسیری، شماره 26، صص137- 162.
[13]. راغب اصفهانی، حسین بن محمد (1412). مفردات ألفاظ القرآن. بیروت- دمشق، دار القلم- الدار الشامیه.
[14]. زبیدی، محمد بن محمد (1205). تاج العروس من جواهر القاموس. بیروت، دارالفکر.
[15]. سیدرضی، محمد بن الحسین (1406). حقائق التنزیل فی متشابه التنزیل. بیروت، دارالاضواء.
[16]. ـــــــــــ (1414). نهج البلاغه. مصحح: صبحی صالح. قم، هجرت.
[17]. سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌‌بکر (1421). الإتقان فی علوم القرآن. محقق: فؤاز احمد زمرلی، بیروت، دار الکتاب العربی.
[18]. صاحب، اسماعیل بن عباد (1414). المحیط فى اللغه. بیروت، عالم الکتب.
[19]. صفار، محمد بن حسن (1404). بصائر الدرجات فی فضائل آل محمّد صلّى الله علیهم. تحقیق: محسن کوچه باغی، چاپ دوم، قم، مکتبة آیة الله المرعشی النجفی.
[20]. صفوی، کورش (1397). تعبیر متن. چاپ دوم، تهران، انتشارات علمی.
[21]. صفی‌پوری شیرازی، عبدالرحیم (1393). کتاب منتهی الأرب فی لغة العرب. تهران، انتشارات دانشگاه تهران.
[22]. طباطبایی محمدحسین (1390). المیزان فی تفسیر القرآن. چاپ دوم، بیروت، مؤسسه الأعلمی للمطبوعات.
[23]. ـــــــــــ (1396). قرآن در اسلام. چاپ هشتم، قم، بوستان کتاب.
[24]. طبرسی، فضل بن حسن (1372). مجمع البیان فی تفسیر القرآن.، تصحیح: فضل الله یزدی، چاپ سوم، تهران، ناصرخسرو.
[25]. علم‌الهدی، علی بن حسین (1428). رسالة «المحکم و المتشابه». محقق: عبدالحسین غریفی، مشهد، آستان قدس رضوی.
[26]. عیاشی، محمد بن مسعود (1380). تفسیر العیّاشی. تهران، المطبعة العلمیة.
[27]. فراهیدی، خلیل ابن احمد (1409). کتاب العین. قم، نشر هجرت.
[28]. فیومی، احمد بن محمد (1414). المصباح المنیر. چاپ دوم، قم، موسسه دار الهجره.
[29]. قمی، علی بن ابراهیم (1404). تفسیر القمی. مصحح: طیب موسوی، چاپ سوم، قم، دارالکتاب.
[30]. کبریت‌چی، محمدتقی؛ شاهرودی، محمدرضا (1400). «بازخوانی «دلالت زبانی» در فهم و تفسیر کتاب و سنت». فلسفه و کلام اسلامی، دورۀ 54، شمارۀ 1، صص 121-145.
[31]. کلینی، محمدبن یعقوب (1407). الکافی. تحقیق: علیاکبر غفاری، چاپ چهارم، تهران، دار الکتب الإسلامیه.
[32]. لسانی فشارکی، محمدعلی (1398). علم محکم و متشابه. تهران، انتشارات 114.
[33]. مجلسی، محمد باقر (1403). بحارالانوار،.چاپ دوم، بیروت، دار إحیاء التراث العربی.
[34]. مصطفوی، حسن (1368). التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
[35]. مهدوی‌راد، محمدعلی؛ احمدنژاد، امیر (1390). «بررسی روایت نزول قرآن بر مبنای «ایاک اعنی و اسمعی یا جارة» به عنوان قاعدهای در تفسیر آیات عتاب به پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله و سلم». علوم حدیث، شمارۀ 62، صص3-21.
)