Future Imagery in the Holy Qur’an: A Reflection on Chronological Position of “Paradise” in Surah Āl-e ‘Imrān: 133

Document Type : Research Paper

Author

PhD of Qur’an & Hadith Sciences, Researcher in the Research Center of Supreme National Defense and Strategic Research, Iran

Abstract

A considerable number of the Qur’anic verses are devoted to the futuristic depiction of periods ahead, the description of the situation of the world and the state of humans in these periods. However, the unity of the nature of the following periods as well as the lack of sufficient knowledge about them have led to a complicated determination of the exact time of fulfilling these verses in interpretive works. An attention to the verses portraying the characteristics of Paradise and its residents can be applicable for decreasing the temporal position of verses and reducing this complication; Four examples of the Qur’anic word “jannah” are mentioned in commentaries: Adam’s Paradise, worldly gardens, purgatory Paradise and Paradise after the Resurrection. Having showed the grounds for creating the complication in exemplifying the descriptive verses of the future in the Qur’an, this article examines the interpretation of “Paradise” described in Surah Āl-e ‘Imrān: 133. It proves that this paradise is not included among the above examples. Paying attention to the special features of this paradise, along with other evidences in the verses and hadiths depicting the situation of the world on the Resurrection Day and the Advent of Imam of the Age, makes it clear that this paradise is a pre-resurrection paradise that will be established during the Advent and after the complete destruction of evils. In fact, this verse is a Qur’anic description of the end of the world; a Paradise that includes the heavens and the earth.

Keywords

References

[1]. قرآن کریم.
[2]. آلوسی، سیدمحمود (1415). روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم. بیروت، دارالکتب العلمیه.
[3]. ابن بابویه، محمد بن علی (1403). معانی الأخبار. قم، دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعۀ مدرسین حوزۀ علمیۀ قم.
[4]. ــــــــــ (1362). الخصال. قم، جامعۀ مدرسین.
[5]. ابن شهر آشوب، محمد بن علی (1379). مناقب آل أبی طالب علیهم السلام. قم، علامه.
[6]. ابن طاووس، علی بن موسی (1416). التشریف بالمنن فی التعریف بالفتن. قم، مؤسسۀ صاحب الأمر.
[7]. ابن هائم، شهاب الدین احمد ( 1423). التبیان فی تفسیر غریب القرآن. بیروت، دارالغرب الإسلامی.
[8]. ابوالفتوح رازی، حسین بن علی (1408). روض الجنان و روح الجنان فی تفسیر القرآن. مشهد، بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی.
[9]. ابوحیان اندلسی، محمد بن یوسف (1420). البحر المحیط فی التفسیر. بیروت، دار الفکر.
[10]. استرآبادی، علی (1409). تأویل الآیات الظاهرة فی فضائل العترة الطاهرة. قم، مؤسسة النشر الإسلامی.
[11]. بحرانی، سید هاشم بن سلیمان (1374). البرهان فی تفسیر القرآن. قم، مؤسسۀ بعثه.
[12]. تاجری نسب، غلامحسین (1387). فرجام­شناسی حیات انسان. تهران، مرکز فرهنگی انتشاراتی منیر.
[13]. حر عاملی، محمد بن حسن (1425). إثبات الهداة بالنصوص و المعجزات. بیروت، اعلمی.
[14]. حکیمی، محمدرضا (1379). خورشید مغرب. تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی.
[15]. حلی، حسن بن سلیمان (1421). مختصر البصائر. قم، مؤسسة النشر الإسلامی.
[16]. زمخشری، محمود بن عمر ( 1407). الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل. بیروت، دار الکتاب العربی.
[17]. سیوطی، جلال­الدین (1404). الدر المنثور فی تفسیر المأثور. قم، کتابخانة آیة الله مرعشی نجفی.  
[18]. شیبانی، محمد بن حسن (1413). نهج البیان عن کشف معانی القرآن. تهران، بنیاد دایرة المعارف اسلامی.
[19]. صافی گلپایگانی، لطف­الله (؟). منتخب الاثر فی الامام الثانی عشر. تهران، منشورات مکتبه الصدر.
[20]. طباطبایی، سید محمدحسین (1417). المیزان فی تفسیر القرآن. قم، دفتر انتشارات اسلامی جامعة مدرسین حوزة علمیة قم.
[21]. طبرسی، فضل بن حسن (1390). إعلام الوری بأعلام الهدی. تهران، اسلامیه.
[22]. ــــــــــ (1372). مجمع البیان فی تفسیر القرآن. تهران، ناصر خسرو.
[23]. طبری، ابوجعفر محمد بن جریر (1412). جامع البیان فی تفسیر القرآن. بیروت، دار المعرفه.
[24]. طوسی، محمد بن حسن (1411). کتاب الغیبة للحجة. قم، دار المعارف الإسلامیة.
[25]. ــــــــــ (؟). التبیان فی تفسیر القرآن. بیروت، دار احیاء التراث العربی.
[26]. عاملی، علی بن حسین (1413). الوجیز فی تفسیر القرآن العزیز. قم، دار القرآن الکریم.
[27]. عروسی حویزی، عبد علی بن جمعة (1415). تفسیر نور الثقلین. قم، اسماعیلیان.
[28]. عیاشی، محمد بن مسعود (1380). کتاب التفسیر. تهران، چاپخانه علمیه.
[29]. فخر رازی، محمد بن عمر (1420). مفاتیح الغیب. بیروت، دار احیاء التراث العربی.
[30]. فیض کاشانی، ملا محسن (1415). تفسیر الصافی. تهران، الصدر.
[31]. ـــــــــ (1371). نوادر الأخبار فیما یتعلق بأصول الدین. تهران، مؤسسۀ مطالعات و تحقیقات فرهنگی.
[32]. قمی، علی بن ابراهیم (1404). تفسیر قمی. قم، دار الکتاب.
[33]. قندوزی حنفی، سلیمان بن ابراهیم (1385). ینابیع المودّة. کاظمیه، دارالکتب العراقیه.
[34]. کلینی، محمد بن یعقوب (1407). الکافی. تهران، دارالکتب الإسلامیة.
[35]. مجلسی، محمدباقر (1403). بحار الأنوارالجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار. بیروت، دار إحیاء التراث العربی.
[36]. محلی، جلال‌الدین، سیوطی، جلال الدین (1416). تفسیر الجلالین. بیروت، مؤسسه النور للمطبوعات.
[37]. مسعودی، علی بن حسین (1426). إثبات الوصیة للإمام علیّ بن أبی طالب. قم، انصاریان.
[38]. نعمانی، محمد بن ابراهیم (1397).  الغیبة (للنعمانی). تهران، نشر صدوق.
Quranic Sciences and Tradition
Volume 54, Issue 1
September 2021
Pages 23-9

Files

Share

How to cite

Statistics