[1]. قرآنکریم.
[2]. ابنابّار، محمدبنعبدالله (2008). التکمله لکتابالصله. تصحیح و تعلیق: جلال اسیوطی، جلد 2، بیروت، دارالکتبالعلمیه.
[3]. ابنابیزمنین، محمدبنعبدالله (2003). تفسیر ابنابیزمنین. جلد 1، بیروت، دارالکتبالعلمیه.
[4]. ابنالعربی، ابوبکر محمدبنعبدالله (1408). احکام القرآن. تحقیق: علی محمد بجاوی، جلد1، بیروت، دارالجیل.
[5].ابنبرّجان، عبدالسلامبنعبدالرحمن (2016). ایضاح الحکمه بأحکام العبره. تحقیق و مقدمه: جرهارد بورینغ و یوسف کاسویت، لیدن، بریل.
[6]. ـــــــــ (2013). تفسیر ابنبرّجان: تنبیه الأفهام الی تدبر الکتاب الحکیم و تعرف الایات و النبا العظیم. مجلدات 1ـ5، تحقیق: احمد فریدالمزیدی، بیروت، دارالکتبالعلمیه.
[7]. ــــــــ (2010). شرح اسماء الله الحسنی. جلد 2، تحقیق و تعلیق: احمد فرید المزیدی، بیروت، دارالکتبالعلمیه.
[8]. ابنجزری، شمسالدین محمد (1429). غایهالنهایه فی طبقاتالقراء. تحقیق: جمال‌الدین محمد شرف و مجدی فتحی السید، جلد 2، طنطا، دارالصحابه للتراث.
[9]. ابنجُزَی، محمدبناحمد (1415). التسهیل لعلومالتنزیل. تصحیح: محمد سالم هاشم، جلد 1، بیروت، دارالکتب العلمیه.
[10]. ابنحزم، علیبناحمد (2007)، رسائل ابنحزم اندلسی. تحقیق: احسان عباس، چاپ دوم، جلد 2، بیروت، المؤسسهالعربیه للدراسات و النشر.
[11]. ابنخطیب، لسانالدین محمدبنعبدالله (1424). اعمالالاعلام فیمن بویع قبل الاحتلام من ملوک الاسلام و مایتعلق بذلک من الکلام. تحقیق: سید کسروی حسن، جلد 2، بیروت، دارالکتبالعلمیه.
[12]. ابنطرهونی، محمدبنرزق (1426). التفسیر و المفسرون فی غرب افریقیا. بیروت، دارابنالجوزی.
[13]. ابنعطیه، عبدالحقبنغالب (1422). المحرر الوجیز فی تفسیر الکتاب العزیز. تحقیق: عبدالسلام عبدالشافی محمد، جلد 1، بیروت، دارالکتبالعلمیه.
[14]. ابوحیان اندلسی، محمدبنیوسف (1420). البحرالمحیط فی التفسیر. تصحیح: صدقی محمد جمیل، جلد 1، بیروت، دارالفکر.
[15]. اشعری، ابوالحسن علیبناسماعیل (1955). اللمع فی الرد علی اهل الزیغ و البدع. تحقیق: حموده غرابه، قاهره، المکتبهالازهریه للتراث.
[16]. بابایی، علیاکبر و دیگران (1392). روش شناسی تفسیر قرآن. زیر نظر محمود رجبی، قم و تهران، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه و سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاهها.
[17]. باقلانی، ابوبکر محمدبنطیب (؟). التمهید فیالرد علیالملحدهالمعطله و الرافضه و الخوارج و المعتزله. تحقیق: محمود محمدالخضیری، (؟)، دارالفکرالعربی.
[18]. ذهبی، شمسالدین محمدبناحمد (1414). سیر اعلام النبلاء، تحقیق: شعیب الأرنؤوط، الطبعهالعاشره، جلد 20، بیروت، مؤسسهالرساله.
[19]. طیب حسینی، سیدمحمود و دیگران (1396). تفسیرشناسی؛ مبانی، منابع، قواعد، روش‌ها و گرایشها. قم، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی.
[20]. علویمهر، حسین (1381). روش‌ها و گرایش‌های تفسیری. قم، نشر اسوه.
[21]. عمید زنجانی، عباسعلی (1387). مبانی و روش‌های تفسیر قرآن. تهران، سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
[22]. فرامرز قراملکی، احد (1385). روش‌شناسی مطالعات دینی. ویراست دوم، مشهد، دانشگاه علوم اسلامی رضوی.
[23]. قرطبی، محمدبناحمد (1364)، الجامع لاحکامالقرآن. جلد 1، تهران، ناصرخسرو.
[24]. القیسی، مکیبنابی‌طالب (1429). الهدایه الی بلوغ النهایه. جلد 1، شارجه، جامعهالشارقه.
[25]. مزیدی، احمدالفرید (1434). «مقدمه التحقیق و الدراسه»؛ تفسیر ابنبرّجان. بیروت، دارالکتبالعلمیه، جلد 1، صص 3ـ41.
[26]. مؤدب، رضا (1380). روش‌های تفسیر قرآن. قم، دانشگاه قم و انتشارات اشراق.
[27]. وصفی، محمدرضا و سیدروحالله شفیعی (1392). «نگرشی روشمند به جایگاه عهدین در تفسیر قرآن با تکیه بر الگوی نشانه شناختی بینامتنیت». دو فصلنامۀ علمی ـ پژوهشی تحقیقات علوم قرآن و حدیث دانشگاه الزهرا، تهران، سال دهم، شمارة 2، زمستان، شمارۀ پیاپی 20، صص 225ـ256.
[28]. Bowering, Gerhard and Yousef Casewit (2016). “Ibn Barrajan: His Life and Work”, A Qur’an Commentary by Ibn Barrajan, Leiden, Brill, pp. 1- 46.
[29]. Casewit, Yousef (2014). The Forgotten Mystic: Ibn Barrajan and the Andalusian Mu’tabirun, Ph. D. Dessertation, Yale University.
[30]. ---------- (2017). The Mystics of al-Andalus: Ibn Barrajan and Islamic Thought in the Twelfth Century, Cambridge University press, UK.
[31]. Lopez, Adday H. (2017). “Qur’anic Studies in al-Andalus: An Overview of the State of Research on qira’at and tafsir”, Journal of Qur’anic Studies, 19.3, 74- 102.
)