The Use of Textual Context in Structural Semantics of the Holy Qur’an

Document Type : Research Paper

Authors

1 Professor, Department of Qur’an and Hadith Sciences, Faculty of Theology, University of Tehran, Tehran, Iran

2 Associate Professor, Department of Qur’an and Hadith Science, Faculty of Theology, Tehran University, Tehran, Iran

3 PhD Candidate of Qur’an and Hadith Sciences, Faculty of Humanities, Tarbiat Modares University, Tehran, Iran

Abstract

Structural semantics of the Qur’an determines the meaning of vocabulary through Qur’anic text as well as syntagmatic and paradigmatic relations. In this method, it is focused on the linguistic units of ‘word’ and ‘sentence’, regardless of ‘discourse’. Therefore, a part of the context of verses for understanding the meaning is not to be considered. Increasing the accuracy of structural semantics of the Qur’an, based on the descriptive-analytical method, the present research seeks to explore how to apply semantic relations between sentences and conceptual paradigmatic relations, in order to take advantage of textual context. Thus by defining semantic complementary, contradictory and booster relations between sentences, corresponding relations between words, more than what is determined through a single sentence, would be at hand. Also attention to conceptual paradigmatic relations, that is a description or exemplification of a concept, reveals more features of the word. In this regard, in addition to more syntagmatic and paradigmatic cases, the relation between words are determined more precisely as well.

Keywords


[1]. قرآن­کریم، با ترجمۀ علی مشکینی.
[2]. آلوسی، محمود­بن­عبدالله (1415). روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم و السبع المثانی. محقق: علی عبدالباری عطیه، بیروت، دارالکتب­العلمیه.
[3]. ابن­درید، محمدبن­حسن‏ (1988‏). جمهره­اللغه. بیروت، دارالعلم للملایین‏.
[4]. ابن­عاشور، محمدطاهر (1420). التحریر و التنویر المعروف بتفسیر ابن­عاشور. بیروت، مؤسسه التاریخ­العربی.
[5]. ابن­منظور، محمدبن­مکرم (1414).‏ لسان­العرب. بیروت، دار صادر.
[6]. ازهری، محمدبن­احمد (1421). تهذیب­اللغه. بیروت، دار احیاء التراث­العربی.
[7]. ایزوتسو، توشیهیکو (1361). خدا و انسان در قرآن. مترجم: احمد آرام، تهران، شرکت سهامی انتشار.
[8]. ــــــــــــ (1378). مفاهیم اخلاقی ـ دینی در قرآن مجید. مترجم: فریدون بدره‌ای، تهران، فرزان.
[9]. پالمر، فرانک (1366). نگاهی تازه به معناشناسی. مترجم: کورش صفوی، تهران، نشر مرکز.
[10]. جوهری، اسماعیل­بن­حماد (1376‏). الصحاح؛ تاج­اللغه و صحاح­العربیه. محقق: احمد عبدالغفور عطار، بیروت‏، دارالعلم للملایین.
[11]. زمخشری، محمودبن­عمر (1407). الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل و عیون الأقاویل فی وجوه التأویل. بیروت، دارالکتاب­العربی.
[12]. سلطانی، سیدعلی‌اصغر (1397). «رویکردهای مختلف در کاربردشناسی زبان و تحلیل گفتمان»؛ معناشناسی و مطالعات قرآنی. به کوشش: فروغ پارسا، تهران، نگارستان اندیشه. صص 398ـ439.
[13]. سلمان نژاد، مرتضی (1391). معناشناسی تدبر در قرآن کریم با سه رویکرد ساختاری، ریشه شناسی و تاریخ انگاره. پایان­نامۀ کارشناسی ارشد علوم قرآن و حدیث، تهران، دانشگاه امام صادق(ع).
[14]. شفیع­زاده، مرضیه (1391). معناشناسی کلمه در قرآن با تأکید بر روابط همنشینی و جانشینی. پایان‌نامۀ کارشناسی ارشد علوم قرآن و حدیث، تهران، دانشگاه الزهرا(س).
[15]. صفوی، کورش (1395). درآمدی بر معناشناسی. تهران، سورۀ مهر.
[16]. طباطبایی، محمدحسین (1390). المیزان فی تفسیرالقرآن. بیروت، مؤسسۀ­الأعلمی للمطبوعات.
[17]. طبرسی، فضل­بن­حسن (1372). مجمع­البیان فی تفسیرالقرآن. تهران، ناصر خسرو.
[18] طبری، محمدبن­جریر (1412). جامع البیان عن تأویل آی القرآن. بیروت، دارالمعرفه.
[19]. طوسی، محمدبن­الحسن (؟). التبیان فی تفسیر القرآن. مصحح: احمد حبیب عاملی بیروت، دار إحیاء التراث العربی.
[20]. فخر رازی، محمدبن­عمر (1420). التفسیرالکبیر؛ مفاتیح الغیب. بیروت، دار إحیاء التراث العربی.
[21]. فراهیدی، خلیل­بن­احمد (1409). کتاب­العین. قم‏، نشر هجرت.
[22]. فضل­الله، محمدحسین (1419). من وحی القرآن. بیروت، دارالملاک.
[23]. قائمی‌نیا، علیرضا(1389). بیولوژی نص. تهران، پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی.
[24]. کالر، جاناتان (1379). فردینان دو سوسور. مترجم: کورش صفوی، تهران، نشر هرمس.
[25]. لسانی فشارکی، محمد علی؛ مرادی زنجانی، حسین (1393). روش تحقیق موضوعی در قرآن کریم. قم، بوستان کتاب.
[26]. مغنیه، محمدجواد (1424). التفسیر الکاشف. قم، دارالکتاب­الاسلامی.