Semantic Components of the Term “'Arabī” in the Holy Qur’an (Through Semantic Analysis and How to Arrange Its Affiliates in Verses)

Document Type : Research Paper

Authors

1 PhD candidate of Qur’an and Hadith Sciences, University of Tehran, Iran

2 Professor, the Department of Qur’an and Hadith Sciences, University of Tehran, Iran;

3 Professor, the Department of Qur’an and Hadith Sciences, University of Tehran, Iran.

Abstract

Among the features of the Qur’an is its definition as “'Arabī”, an expression occurred eleven times along the Sūrahs. Such applications by Allah points to His emphasis on this trait, that is worth considering and studying. The present research, based on semantics of constructivism and the paradigmatic relations between the vocabulary, presents the semantic constraints of the term “'Arabī” from the beginning to the coalescence of the word and the influence on the audience. Therefore, the most important constraints of the word “'Arabī” in the Qur’an are as follow: “connection and cohesion,” “to make words”, “toxication” and “induction of science in the other” at the transmitter level, the terms “development and separation”, “Diversity and diversity”, “honesty and truth in expression”, “readability”, “inner strength”, “expressiveness”,“signification”, and “turning on” at the order of the message, and the constraints of “creating the faculty of discovery”, “distinguishing”, “self-preservation”, “making motivation”, “remembrance”, “accepting guidance” and “aristocracy and domination” are at the receiving level of this message, and Arabism is a concept that is going on in all.

Keywords


 
[1]. آلوسی، سید محمود (1415). روح­المعانی فی تفسیرالقرآن­العظیم. بیروت، دارالکتب­العلمیه.
[2]. ابن‌درید، محمدبن­حسن (1344). جمهره­اللغه. بیروت، دارالعلم.
[3]. ابن‌فارس، احمد‌ (1404). معجم مقاییس­اللغه. قم، مکتب الاعلام­الاسلامی.
[4]. ابن‌منظور، محمد‌بن­مکرم(1414). لسان­العرب. بیروت، دار صادر.
[5]. احمدرضا (1959). معجم متن اللغه موسوعه­لغویه حدیثه. بیروت، دار مکتبه‌الحیاه.
[6]. ازهری، محمد‌بن­احمد(1421). تهذیب اللغه. بیروت، دار احیاءالتراث­العربی.
[7]. ایچیسون، جین (1371). مبانی زبان‌‌شناسی. مترجم: محمد فائض، تهران، مؤسسۀ انتشارات نگاه.
[8]. باقری، مهری (1378). مقدمات زبان شناسی. تهران، نشر قطره.
[9]. بی‌یرویش، مانفرد (1374). زبان شناسی جدید. مترجم: محمدرضا باطنی، تهران، آگاه.
[10]. پاکتچی، احمد (1392). جزوۀ گنج ­واژۀ قرآن‌کریم؛ ساختار معنایی براساس یک رابطۀ شبکه‌ای. تهران، مرکز تحقیقات دانشگاه امام صادق(ع).
[11]. پالمر، فرانک (1374). نگاهی تازه به معناشناسی. مترجم: کورش صفوی، تهران، کتاب ماد.
[12]. جواد، علی (1971). المفصل فی تاریخ­العرب قبل­الاسلام، بیروت، دارالعلم للملایین.
[13]. جوهری، اسماعیل‌بن­حماد (1376). الصحاح. بیروت، دارالعلم.
[14]. حقی بروسوی، اسماعیل (بی‌تا). تفسیر روح­البیان، بیروت، دارالفکر.
[15]. درویش، محیی‌الدین (1415). اعراب القرآن و بیانه،‏ سوریه، دارالإرشاد.
[16]. راغب اصفهانی، حسین‌بن­محمد (1412). مفردات ألفاظ القرآن. بیروت، دارالقلم.
[17]. رشید رضا، محمد (1420). تفسیر المنار. بیروت، دارالکتب­العلمیه.
[18]. زبیدی، محمد مرتضی (1414). تاج­العروس من جواهرالقاموس. بیروت، دارالفکر.
[19]. زرکشی، بدرالدین (1410).  البرهان فی علوم­القرآن. تحقیق: یوسف عبدالرحمان مرعشی، شیخ جمال­الدین ­الذهبی، الشیخ ابراهیم عبدالله الکردی، بیروت، دارالمعرفه.
[20]. زمخشری، محمود (1407).  الکشاف عن حقائق غوامض­التنزیل، بیروت، دارالکتاب­العربی.
[21]. ستوده‌نیا، محمد رضا (1383)، «اسرار عربی بودن قرآن». گلستان قرآن، شماره 198، زمستان، صص 47ـ50.
[22]. صافی، محمود‌بن­عبد‌الرحیم (1418). الجدول فی اعراب‌القرآن. بیروت، دار‌الرشید مؤسسۀ الإیمان.
[23]. صفوی، کورش (1392). «کدام معنا ؟»، علم زبان، شمارۀ 1، زمستان، صص 11ـ40.
[24]. ــــــــــــــ (1384). فرهنگ توصیفی معناشناسی. تهران، فرهنگ معاصر.
[25]. ـــــــــــــــ (1383). درآمدی بر معناشناسی. تهران، سورۀ مهر.
[26]. طباطبایی، سیدمحمد‌حسین (1417). ‏المیزان فی تفسیر‌القرآن‏. قم، جامعۀ مدرسین حوزۀ علمیۀ قم.
[27]. طبرسی، فضل­بن‌حسن (1372). ‏مجمع ‌البیان فی تفسیر‌القرآن.‏ تهران، انتشارات ناصرخسرو.
[28]. طبری، محمد‌بن‌جریر (1412). جامع‌البیان فی تفسیر‌القرآن. بیروت، دار‌المعرفه.
[29]. عدالت نژاد، سعید (1382). روش سمانتیکی در مطالعات اسلامی. تهران، تحقیقات و توسعۀ علوم انسانی.
[30]. عسکری، حسن­بن­عبدالله (1400). الفروق فی اللغه. بیروت، دار الافاق­الجدیده.
[31]. فخرالدین رازی، محمد‌بن‌عمر (1420). مفاتیح‌الغیب. بیروت، دار‌احیاء التراث‌العربی.
[32]. فراهیدی، خلیل‌بن­احمد (1409). کتاب العین. قم، نشر هجرت.
[33]. فیروز آبادی، محمدبن­یعقوب (1415). القاموس­المحیط، بیروت، دارالکتب­العلمیه.
[34]. مختار عمر، احمد (1386). معناشناسی. مترجم: حسین سیدی، مشهد، دانشگاه فردوسی.
[35]. مصطفوی، حسن (1430). التحقیق فی کلمات‌القرآن الکریم. بیروت، دارالکتب­العلمیه.
[36]. مهدوی‌کنی، صدیقه (1381). «زبان شناسی قرآن». گلستان قرآن، شماره130، آبان، صص20ـ22.
[37]. نقره، عباس­علی (1384)، «نگاهی به موضوع عربیت قرآن»، مصباح، شماره 58، تابستان، صص 75ـ92.