Polysemous Types in the Qur’an and Their Implications for Translation

Document Type : Research Paper

Authors

1 PhD Student, Department of Qur’an and Hadith Sciences, Faculty of Theology and Ahl al-Bayt Studies, University of Isfahan, Isfahan, Iran

2 Assistant Professor, Department of Qur’an and Hadith Sciences, Faculty of Theology and Ahl al-Bayt Studies, University of Isfahan, Isfahan, Iran.

3 . Professor, Department of Qur’anic Studies, Research Institute of Hawzah and University, Qom, Iran.

Abstract

The Holy Qur'an is a literary masterpiece, and one of its subtle methods of message conveyance is the use of polysemy. Considering the significance of the theory of polysemy in enriching interpretations and translations and preventing the loss of meaning, a question arises: "What are the underlying causes that enable semantic multiplicity in a single usage within the Qur'an, and how does this variety manifest in various types with respect to translation?" The fundamental hypothesis of this paper is that, in many cases, due to the absence of definitive and determining contextual cues, or the existence of reasons to prefer more than one meaning, it is neither possible nor advisable to give precedence to one meaning over another. The main objective of this research is not to determine a single, preferred meaning but to explain the range of meanings and interpretive capacities available in a single context, with the focus on the latent interpretive possibilities of the Qur'an through a typology of structures, within whose layers dynamic power is embedded in semantic and linguistic systems. The research is analytical-descriptive in methodology, employing library-based sources. Homonymy, rhetorical devices, morphological and syntactic structures, and pausal and initial positions are among the types indicative of polysemy. Among these, homonymy, syntactic structures, and rhetorical devices have the greatest impact on semantic development. Evaluating translations across different types of semantic multiplicity in a single usage shows that many facets of multiple meanings are lost. The practical reflection of the polysemy theory serves to turn many interpretive differences into consensus.

Keywords

Main Subjects

References

قرآن کریم.
ابن عادل، عمر بن علی‏ (1419) ‏. اللباب فی علوم الکتاب. بیروت: دارالکتب العلمیه.
ابن فارس، احمد‏ (1404) ‏. معجم مقاییس اللغة. قم: دفتر تبلیغات اسلامی.
ابن منظور، محمد بن مکرم‏ (1408) ‏. لسان العرب. بیروت:‌دار احیاءالتراث العربی.
ابوالفتوح رازی، حسین بن علی‏ (1408) ‏. روض‌الجنان و روح‌الجنان. مشهد: آستان قدس رضوی.
ابوحیان، محمد بن یوسف اندلسی‏ (1420) ‏. البحر المحیط فی التفسیر. بیروت: دارالفکر.
بیضاوی، عبدالله بن عمر‏ (1418) ‏. انوارالتنزیل و اسرار التاویل. بیروت:‌دار احیاءالتراث.
تفتازانی، سعدالدین‏ (1422) ‏. المطول. بیروت: دارالکتب العلمیه.
رازی، فخر الدین محمد بن عمر‏ (1420) ‏. مفاتیح الغیب (التفسیرالکبیر). بیروت: داراحیاء التراث.
زرکشی، بدرالدین‏ (1408) ‏. البرهان فی علوم القران. بیروت: دارالجیل.
سیوطی، جلال الدین‏ (بی‌تا) ‏. الاتقان فی علوم القرآن. قم: منشورات الشریف الرضی.
شاکر، محمدکاظم (سال دهم). مدل‌های چند معنایی در تفسیر قرآن و کتاب مقدس. فصلنامه علمی پژوهشی دانشگاه قم، (2)، 6-40.
شریف الرضی، محمد بن حسین‏ (1406) ‏. تلخیص البیان فی مجازات القرآن. بیروت:‌دار الاضواء.
شهیدی پور، محمدرضا؛ مستفید، حمیدرضا؛ طالب تاش، عبدالمجید؛ دولتی، کریم؛ زرنگار، مصطفی؛ و کاشفی، امیر محمود‏ (1396) ‏. مصحف محشی. تهران: اسوه.
صادقی تهرانی، محمد‏ (1406) ‏. الفرقان فى تفسیر القرآن بالقرآن و السنه. قم: فرهنگ اسلامى.
طباطبایی، سید محمدحسین‏ (1390) ‏. المیزان فی تفسیر القرآن. بیروت: موسسه الاعلمی للمطبوعات.
طبرانى، سلیمان بن احمد‏ (2008) ‏. التفسیر الکبیر: تفسیر القرآن العظیم (الطبرانى). اردن:‌دار الکتاب الثقافی.
طبرسی، فضل بن حسن‏ (1415) ‏. مجمع‌البیان فی تفسیر القرآن. بیروت: مؤسسه الاعلمی للمطبوعات.
طبری، محمد بن جریر‏ (1412) ‏. جامع‌البیان فی تفسیر القرآن. بیروت: دارالمعرفة.
طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن‏ (بی‌تا) ‏. التبیان فی تفسیر القرآن. بیروت:‌دار احیاءالتراث العربی.
طیب حسینی، سید محمود‏ (1395) ‏. چند معنایی در قرآن کریم. قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.
ــــــــــ (1390). درآمدی بر دانش مفردات. قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.
عبدالتواب، رمضان (1367). مباحثی در فقه اللغه و زبان‌شناسی عربی، مشهد، معاونت فرهنگی آستان قدس رضوی.
غزالی، ابوحامد محمد بن محمد‏ (بی‌تا) ‏. المستصفی من علم الاصول. دارالفکر.
قرشی، سید علی‌اکبر‏ (1390) ‏. قاموس قرآن. تهران: دارالکتب الاسلامیه.
قمی، علی بن ابراهیم‏ (1412) ‏. تفسیر القمی. بیروت: مؤسسه الاعلمی.
کلینی، محمد بن یعقوب (1363 ه‍. ش.). الکافی. تهران:‌دار الکتب الإسلامیة.
مجلسی، محمدباقر بن محمدتقی (1403 ه‍. ق.). بحارالانوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار علیهم السلام. بیروت:‌دار إحیاء التراث العربی.
معرفت، محمدهادی‏ (بی‌تا) ‏. التمهید فی علوم القرآن. قم: مؤسسه النشرالاسلامی.
مکارم شیرازی، ناصر‏ (1374) ‏. تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب الاسلامیة.
همایی، جلال‌الدین‏ (1361) ‏. فنون بلاغت و صناعت ادبی. تهران: طوس.
Quranic Sciences and Tradition
Volume 58, Issue 1
(Spring & Summer 2025)
September 2025
Pages 89-107

Files

Share

How to cite

Statistics